Fragile Circus

December is de maand van jaarlijstjes en terugblikken, maar intussen blijven er releases verschijnen die te goed zijn om te laten liggen. Deze week vier albums uit 2025 die bewezen dat je beter blijft luisteren tot het laatste moment: muziek die niet schreeuwt maar fluistert, die niet grijpt maar uitnodigt.

Sommigen zoeken hun hele leven naar de essentie van muziek. Karen Willems heeft die zoektocht gemaakt – van drummer in rockbands tot componist die kindergarden instruments en keukengerief gebruikt om klank als kunstvorm te verkennen.

Vanavond zit ze aan de toog van de Gold Listening Bar, net terug van de pasha therapie. Ze heeft geen behoefte om overal bij te zijn – ze zit liever op haar eiland in Adegem.

Terry Callier zingt over 900 mijlen afstand. Syl Johnson roept om vrijheid. Daartussenin: twee uur vinyl die de ruimte tussen verlangen en bevrijding verkent. Van de kosmische soul van Ancient Infinity Orchestra tot Jack McDuff's hypnotiserende orgeljazz, van David Bowie's identiteitsvragen tot The Clash's Brixton-rebelse. Dit is geen playlist voor op de achtergrond—dit is muziek die vraagt om aandacht, om contemplatie, om de eenvoudige daad van luisteren.

Oliver Doerell viert 25 jaar Dictaphone niet met een retrospectief, maar met zijn meest experimentele album tot nu toe. En dat zegt iets over hoe je een kwart eeuw muziek maken kunt overleven: door te blijven zoeken in plaats van te consolideren. Deze week vier albums die tijd vragen. Muziek die zich langzaam ontvouwt.
Tijd is een vreemd ding in muziek. Sommige albums willen je onmiddellijk grijpen, andere vragen om geduld. Deze week vier releases die het laatste doen, elk op hun eigen manier.